Kanojo ga Koushaku-tei ni Itta Riyuu

Obejrzałam, ponieważ była to jedna z najlepszych otome/isekai/romance/przygodowe mang, na jakie natrafiłam.

Historia przedstawiona w mandze była ciekawsza niż standardowe, mocno przejedzone motywy. Postacie są charyzmatyczne, zarówno damskie jak i męskie. Główna bohaterka, która potrafiła zauroczyć nie tylko swoją buzią, ale i charakterem, odwagą, buńczucznością, dobrym sercem, a nawet czasem umiała ruszyć głową (serio). Główny bohater, który pomimo bycia top dostępnym kawalerem w całym królestwie, nie jest wcale nużący ani nudny, a za jego chłodną charyzmą stoją prawdziwy urok i ciepło. W opowieści pojawia się sporo ciekawych wątków, zdarzeń, mamy też powoli rozwijającą się tajemnicę stojącą za wyisekaiowaniem bohaterki, która to na początku jest nieco pomijana, aby później wprowadzić napięcie do historii… Manga ma sporo fanek i fanów, z łatwością można znaleźć ją w top rankingach tego typu gatunku…

[spoiler]I to wszystko nie spotkało się z produkcją anime, na jaką zasługiwało.[/spoiler] Po pierwsze, chociaż kreska trzyma fason i jest bliska oryginałowi, to animacja jest sztywna (wygląda jakby mieli niski budżet, mało czasu, byli leniwi albo wszystko na raz) i spora część czasu ekranowego to zbliżenia na twarz, na usta, na oczy, na klamkę od drzwi, na stopy itd., byle by nie musieć się wysilać z animowaniem całej postaci, a nie daj borze tucholski całej sceny. Do tego mamy słabe przedstawienie głównych dwóch postaci, zwłaszcza głównej bohaterki, które nie są w połowie tak charyzmatyczne i zajmujące jak w mandze. [spoiler]Sceny, gdzie Raeliana walczy w swojej obronie, posługuje się bronią, wpada na jakieś sprytne pomysły i realizuje plany, nie miały żadnego impaktu dla widza (przynajmniej nie dla mnie). Noah jest jedynie przedstawiony jako ten super przystojny, narzucający się ze swoją wolą ikemen, którego jakoś pobłogosławiło też rozumem, ale wybiórczo, bo nie rozumie, co to przestrzeń osobista. Cały jego urok z mangi gdzieś się zapodział.[/spoiler] O innych postaciach niewiele mogę powiedzieć, ze względu na ich drugoplanowość, bo za mało ich widziałam w tych 12 odcinkach. Chyba tylko Adam jakoś zapada w pamięć i cieszą sceny z nim, [spoiler]ale jego urokiem jest to, że mało mówi i jego ekspresja ogranicza się do kiwnięć głową… [/spoiler] Także to, w jaki sposób poprowadzono opowieść, wydaje się jakoś bardziej skupiać na generycznych interakcjach między bohaterami i żenującymi dialogami (przepraszam, jeśli kogoś tym uraziłam) niż na ciekawej fabule i wciągających wydarzeniach. Wstawki komediowe jakoś ratowały niektóre odcinki, ale wciąż brakowało im tego czegoś.

Może i za ostro oceniam produkcję, ale czuję spory zawód, że jedna z najlepszych mang tego gatunku dostała tak słabą ekranizację i tak niską produkcję… Ale po co budżet na jakieś kolejne isekaiowe romansidło? Zachęcam mocno do przeczytania oryginału, a produkcji anime daję 6/10 za effort i za dobrą robotę seiyuu Raeliany.