Sakurasou no Pet na Kanojo

Wymęczona ta seria, dość długo się za nią zabierałem, szczególnie przez ten opis… śmierdziało to haremem, ecchi^2 o podtekstach służącego i dominującego w jednym… Ale stało się inaczej. I choć przez przez całe anime towarzyszyła mi frustracja mieszana ze sztampowy (nie poddam się), to w pewnym momencie seria stała się naprawdę dobra !!! Tak gdzieś od 14 odcinka, można rzec iż jest nawet anime 9/10. I nie licząc ostatniego odcinka który jest pokroju “kup mangę” i z tego co wiem, to wszytko to 2/3 historii. Tak więc co nie poszedło ? Fabułą [spoiler]jest raczej mieszanką wszystkiego, komizm, smutek, dramat… i choć to działa, to w niektórych momentach ten dramat wydaje się strasznie wymuszony, a przez narracje wcześniejszą trochę nie pasuje, podobnie z podejściem bohaterów. Moim zdaniem problem nie leży w historii jako tako, ale w jej narracji. Główny bohater wydał mi się, frustratem który przez całe życie był “kopany” i zawsze podcinano mu skrzydła, tak więc gdy odniósł pierwszą porażkę, miałem wrażenie jakby to była kolejna setna porażka w jego życiu. Tak więc to jak się zbierał, było dla mnie mało realistyczne. Podobnie z jego przyjaciółką. Cała ta moja bolączka rozchodzi się na klimat, klimat smutny na coś takiego by bardziej pasował.[/spoiler] Kto pamięta film Rocky Balboa ? A kto pamięta rozmowę z synem ? Tu było podobnie, ale klimat to zabijał. I choć samo przesłanie zasługuje na owacje, to już to, jak bohaterowie sobie z tym radzą, jest dla mnie… zbyt cukierkowe. Nie wiem czy którykolwiek taki moment nie był podsumowany tym, że Mashiro coś tam “Jej się wszystko udaje, to trzeba się z nią porównywać, choćby robiła co innego”. Co do bohaterów… to nie są jakoś super nakreśleni. Główny bohater to taki “frustrat” uśredniony między wszystko, czasem pomiatany, oczywiście z wielkim sercem. Mamy więc dwie “szurnięte” genialne laski, bardziej przesadzone “bo nie mniej” w chyba każdym możliwym aspekcie, Jin [spoiler]którego praktycznie przez całą serie nie mogłem zdzierżyć, a taki gość który to zna się na pouczaniu innych co powinni zrobić by było dobrze, a sam jest ustani aby kogoś posłuchać, czy zrobić coś dobrego dla jego przyjaciółki z dzieciństwa. Już samo to że “kocha” ale śpi z pięcioma naraz było dla mnie naprawdę… Dobrze wiedział, że ta go lubi, ale ten miał “swoje własne przemyślenia”. naprawdę, nie mogłem zdzierżyć jego “ja ją kocham, śpię z czterema, ale potem będę jej wierny”.[/spoiler] Ale są też takie osoby jak Aoyama, taka perełka tej serii którą naprawdę polubiłem z czasem, a na pewniej osobie seria powinna się skupić mocniej… I mam tu na myśli pana (początkowo myślałem, że pani) informatyk. Który to, był z tych wszystkich “geniuszy” zrobiony najbardziej “realnie”. Nawet jego wątek [spoiler]romantyczny[/spoiler] wydał mi się bardziej autentyczny niż “harem Jin’a jako zastępstwo dla…”, ale w sumie, nawet 15 minut nie poświęcono w 24 odcinkach na ten związek. Miał swoją przeszłość, nie był też idealny jak dziewczyna od anime, przekonywująca przeszłość i osobowość, choć początkowo mnie wkurzał, ale szybko okazało się, że nie szydzi a raczej obiektywnie stawia fakt, baz złagodzeń. No i wisienka na torcie, czyli główny wątek serii, trójkąt miłosny. Nie powiem, ani przez chwile nie myślałem, że Sorata będzie z [spoiler]kimś innym niż jak Mashiro, choć pod koniec, to ciągle było jednak SorataXAoyama i mimo to, było widać, między nimi chemię głównie w drugiej części anime bo między Soratą i Mashrą, przetaczała się przyjaźń. To jednak Sorata wyznał miłość Aoyamie co naprawdę… nie no żartuje, wyznał miłość Mashiro. Do końca widziałem ich relacje tylko jako przyjacielskie (oczywiście nie licząc tych pocałunków itp. co miało PODKREŚLIĆ ich “miłość”) i dla mnie, to między Soratą a Aoyamą rosło uczucie, rosło, robili to samo, łączyła ich wspólna przeszłość, wspólne pragnienia, wspólne starania. Wręcz historia o zakochaniu idealna. [/spoiler] Główny wątek romantyczny idzie jak Idzie, spodziewanie, wątki poważna/smutne są dobre, ale zazwyczaj rozwiązywane szybko, cukierkowo i pokroju (będę się starał). Seria jest długa i dzięki temu można tu jakoś się zżyć z bohaterami, ale wychwalanie długości to tak jakby chwalić Mafie 3 za rozciągnięcie fabuły powtarzalnymi misjami. Jednak akurat tu, długość, wpływa na plus, a niektóre wątki można by nawet wydłużyć, a niektóre przykrócić lub bardziej opanować, trochę nie przemawiały do mnie skoki drugiej pary, którą mimo wszystko uważam, za toksyczną szczególnie dla niej. No i, ostatni odcinak to raczej reklama mangi. Gdyby seria była poważniejsza, położono by nacisk na inne wątki, mogłoby być nawet 10/10, odcinki do ok.14 odcinka to raczej słabe 7/10, a po nim to 8/10, i raczej zostanę przy tej ocenie. 8/10.