Shakugan no Shana II

I kolejny sezon za mną. Pisałem, że mam nadzieje, że twórcy nie popełnią już tych błędów co w poprzednim i… cała pierwsza połowa na nim leży! Połowa tego sezonu to słaby haremiak ze słabym romansem i czworokątem, choć wystartował dość tajemniczo i ciekawie po trzech odcinkach zamienia się w niańczenie nowej uczennicy przez głównego bohatera i dalej, główny bohater nie zauważa, [spoiler]że dwie dziewczyny na niego lecą i są obrażone na poświecenie uwagi innej. Mamy jedne z najgorszych możliwych kontynuacji wątków romantycznych “coś ona powiedziała, ale nie wiem co…” mimo wyznania z pierwszego sezonu, ten tego nie usłyszał. Było to w anime stosowane często i się mi w końcu przejadło. [/spoiler] Do tego, pierwsza połowa sezonu jest zawalona standardem “szkolnych romansów” wykonanych w najbardziej banalny sposób. Podobnie jak w pierwszym sezonie, można było wyczuć tą stereotypowość, ale tym razem w historii. I tak się toczy jakoś ta pierwsza połowa, gdybym tylko za nią miał ocenić anime to byłoby bardzo nisko z 4/10. Jednak druga połowa… NO, w końcu jest tak jak chciałem! Są akcje i główna linia fabularna. Walki są udane, wątek treningu, był wprawdzie dość ogólnikowy. W prawdzie wciąż się przeplata ze słabym trójkątem romantycznym ale oglądało się dość przyjemnie. Choć ostatnia akcja [spoiler]była dość na szybko, i nie była równie dobra co ta w pierwszym sezonie.[/spoiler] Druga część nie jest może idealna ale spokojnie byłoby 7-8/10. Jednak obyło się bez nachalnego fanserwisu i, jak komuś nie pasowało, postaci typu “kazirodcze rodzeństwo” z pierwszego sezonu. Co do postaci, Yuji nie był już głównie chłopcem do ratowania ale jego nagłe zmiany były trochę nie przekonywujące, wprawdzie nie wszystkie. Wciąż jest ślepy i nie widzi zakochania w nim dwóch dziewczyn, no i, zawsze się domyśla. Ciesze się jednak, że zaczął już brać czynny udział w walkach. Shana to wciąż najlepsza postać, choć w wątku romantycznym wypada słabo, po za tym, nie mam żadnych zastrzeżeń. Wilhelmina i Margery podobnie, wciąż są fajnymi postaciami. Ale wątki z Wilhelmina i jej “gotowaniem” trochę śmieszne, ale dla historii dość słabe. Yoshida, prawdą jest, że jest postacią zbędną i nie potrzebnie wprowadza wątek trójkąta romantycznego. Autor jakoś stara się ją wpleść w historie, ale jak w pierwszym sezonie można to było jako tako kupić tak tutaj wbiega na siłę. Mam wrażenie, że wątek z [spoiler]poświęceniem życia by przywołać OP Pheles (czego nie zrobiła)[/spoiler] był na siłę uwarunkowany tym, by bohaterka miała szczątkowe racje bytu, postać fajna, ale zbędna. Ike przez większość czasu był zbędny to też go na szczęście nie wciskano. Keisaku i Tanaka wypadli lepiej, już nie tylko ślepe podążanie za Margery. Podobał mi się wątek Tanaki i Ogaty, nie był on na siłę wciskany a i dało się rozgryźć bez problemu co i jak. Muzyka tła wciąż świętna, opening i ending, nic nie przebije wciąż słyszanego w mojej głowie pierwszego openingu z pierwszego sezonu, ale są całkiem dobre. Animacja, bardzo udana, choć szkoda, że skupiają się głównie na postaci a rzadko kiedy jest to pokazane z dalszego planu. Ogólnie, pierwsza połowa mnie zawiodła i to strasznie [spoiler]niby to wszystko się na końcu tłumaczy, że sobie coś przypomina i nie rani Yuji’ego i Shany, ale ile pamiętam z tamtych odcinków… dwie sceny? Nie licząc akcji.[/spoiler] Za drugą część wystawiłbym spokojnie 7/10, ale tak daje 6/10.