Shigatsu wa Kimi no Uso

Dziś omawiany tytuł to jeden z przykładów tego jak zrobić coś dobrze nie skupiając się na tym w zupełności.Z założenia Shigatsu miało być w większej mierze romansem,a wątek dramatyczny miał być jedynie wzruszającym zwieńczeniem historii.W założeniu.Bo po dłuższej chwili z utworem możemy wysnuć wnioski,iż tak naprawdę przebieg poznawania się postaci został tu nieco odtrącony na bok.Ale czy to źle?Z punktu widzenia kogoś kto tego oczekiwał istotnie tak jednak dla widza szukającego nadzwyczajnego dzieła wywołującego burzę emocji już nie.Zabieg częściowego wyłączenia romansu z głównej fabuły nie przeszkadza nam w poznawaniu bohaterów,jak to by się mogło wydawać.Zazwyczaj zażyłość pomiędzy postaciami to jeden z najprostszych sposobów by przedstawić ich zarys,zachowania,a w szczególności charakter.Tutaj twórcy nie posłużyli się tą metodą i własnym pomysłem ukazali nam owych protagonistów.Wraz z postępem fabuły możemy zacząć się domyślać co do przyszłego jej przebiegu i przeczuwać najgorsze,ale i tak koniec zmiażdży nasze uczucia wywołując potoki łez.Wracając.Dlaczego tak dokładnie Shigatsu wa Kimi no Uso to słaby romans?Jest to spowodowane kilkoma ważnymi czynnikami.W tytule stosunkowo mało czasu poświęcono na ukazanie nam ‘miłosnych zmagań’ protagonistów co w typowym tworze z tego gatunku by nie przeszło.Oczywiście takie wydarzenia również tutaj występują tyle,że jest ich za mało.Idąc dalej.W Anime narzucony paring to coś co zazwyczaj nie wychodzi najlepiej.Oglądający musi mieć pole do wyboru by móc domyślać jak tak naprawdę potoczy się cały wątek i jacy bohaterowie będą razem,nawet gdy jest to tylko trójkąt romantyczny.W Shigatsu od samego początku aż do końca widać jak na dłoni jak para się dobierze i to strasznie przeszkadza.Kończąc serię moich argumentów.Ostatni z nich to to,iż związek protagonistów jest nie do końca zrozumiały.Nie ma tu czystego przesłania o tym,że są w oni w sobie zakochani.Do dwudziestego odcinka nie wiedziałem
jakim dokładnie uczuciem do siebie pałają i czy to w końcu miłość czy jednak nie.
Znacznie lepszym wątkiem od tego powyżej przeze mnie opisanego jest dramat.
I to taki czysty,mocny i przygnębiający dramat bez miejsca na jakikolwiek przystanek.
Od początku jego egzystencji były nam przedstawiane sytuacje pośrednio lub bezpośrednio z nim związane.Aż do punktu kulminacyjnego byliśmy w niepewności co skutkowało dodatkowym przypływem pozytywnych doznań,a sam koniec mimo,iż przewidywalny był doskonały.Zwieńczenie historii to majstersztyk.Po przebrnięciu przez część intrygi,uświadamiamy sobie o tym jak prawdopodobnie będzie ono wyglądać.I nie jest ono usłane różami.Pięć ostatnich epizodów to doskonały przykład dramatu.Dopiero w tedy jesteśmy w stanie zrozumieć rozpacz,żal i trwogę jakiej w swoim życiu musiał doświadczyć główny bohater,a także uświadomić sobie przez co jeszcze będzie musiał przejść.I tu zakończę przemówienie o fabule.Biorąc pod uwagę moją wcześniejszą krótką wypowiedź o postaciach można co nieco o nich wywnioskować.Są one dobrane zdecydowanie lepiej do dramatu niż do romansu co pogłębia moja teorię.W ich temperamentach można wyczuć nutkę stereotypowości,ale w większym stopniu widać,iż są one dobrze przemyślane i ciekawe.Wszystkie się od siebie różnią i dają się lubić co sprawia,iż przyjemniej się ogląda.
Grafika to kolejny doskonały aspekt.Żadna inna kreska nie nadawałaby się lepiej niż ta,która została nam przedstawiona.Podkreśla ona wiele ważnych elementów tytułu,a jej urokliwość jest porównywalna do fabuły.Gra świateł to rzecz rzadko udająca się w Anime.
Tutaj autorzy wykorzystali jej pełny potencjał tworząc niezapomniane widoki i nadając wyniosłość wielu wydarzeniom,które tego potrzebowały.Muzyka to w większości kawałki sławnych wykonawców niebędąca własnością studia.Soundtrack z nich złożony chwyta za serce nawet mnie.Człowieka siedzącego w bardziej w klimatach Nu-Metal’u.Jest to muzyka klasyczna,która w porównaniu do popu czy rocka ma mniejsze grono odbiorców co sprawia,iż dużo widzów jej nie docenia i o niej zapomina.Nie zmienia to jednak faktu,że jest ona dopasowana po mistrzowsku.Z racji tego,iż jest to pierwszy tytuł przy,którym byłem w stanie się rozkleić mam do niego ogromny sentyment.W ani jednej chwili nie przyszło mi na myśl by w końcu przestać i iść spać.To kamień milowy w dziejach dramatu więc według mnie jest obowiązkową pozycją.

////////////Fabuła – 9/10////////////
Postacie – 8/10////////////
Grafika – 10/10////////////
Muzyka – 8/10////////////
Przyjemność z oglądania – 10/10////////////

Ocena sumująca – 9/10 {Prawie mnie kupiło}////////////

Do usłyszenia.LegendaryFox