Teraz mamy już 3 sezon SAO, i co? I zaczęło się nawet nieźle, wszyscy się zarzekali, że będzie to najlepszy sezon w historii SAO i faktycznie dość ambitnie wystartował, była jakaś historia i początki budowania universum i nawet ten spokojny początek dawał szanse na wprowadzenie świata… po czym się zaczęło sypać. Historie stawały się coraz mniej angażujące a rozwiązanie fabularne przewidywalne. W mieście był wyraźny spadek formy, nic a nic nie zainteresował mnie ten świat w mieście, a i nie było wyczuć jakiegoś specjalnego ucisku związanego z “monitoringiem”, czy jednym błędem nowego nemezis było to, że [spoiler]zapomniała zakazać gwałtu i paru innych znacznie mniej ciężkich ale wciąż niemoralnych występków? A nie, błędem było to, że ten zakazany teren jest tak zakazany, że przekroczenie o paznokieć równa się dożywociu…Taki wątek o “wielki bracie” powinien mieć też mechanizm indoktrynacji, a ten jest słabo zrobiony. Jak na ironie w zamku monitoring działa słabiutko a na końcu ten “błazen” ją zgwałcił… co ją spaliło (jej śmierć, to w ogóle jakaś farsa)… czy jak gdyby administratorka miała równie perfekcyjny kompas moralny co Kirito, to Kirito by ten 1984 nie przeszkadzał?[/spoiler] Autor wprowadza zagrania które już znamy z poprzednich serii, troszeczkę je modelując. Ale dopiero w zamku robi to w już klasyczny dla SAO sposób. Zaczynają się dziury w świecie aby dostosować do bohatera, jeśli Kirito nie za bardzo mógłby się z czegoś wybronić to okazuje się że wcześniej już przewidział ruch, jak to było [spoiler]z tymi dziewczynkami i ich paraliżem.[/spoiler] A co najgorsze, jak napięcie i akcja powinna z czasem rosnąć, to zaczyna maleć i staje się strasznie przegadana… Co do postaci, Kirito jak zawsze Gary Stu, autor próbował wlepić jakąś drogę bohatera ale była ona na siłę i pojawiła się od tak, “jak to niby musi iść na przód bo zbyt wiele razy ktoś się dla niego poświęcał” zupełnie tak jakby już Kirito nie miał takich rozterek, jakby np. nie pomagał dziewczynie w GGO i nie uratował jej prawie ginąć… do tego perfekcyjny kompas moralny i przewidywanie czy tam wybitna inteligencja i wszyscy go lubią. Do tego, przez te dwa lata, prawie że zapomniał o Asunie i w ogóle “hmm jestem w nowym świecie, a spoko”, zero jakieś tęsknoty, prawdziwy agent specjalny. Lepiej był zrobiony Eugeo, ale autor nie mógł pozwolić by wypadał lepiej na tle Kirito to trzeba go było ograniczać, stawał się więc głupszy, musiał coś rozumieć i jeszcze ta [spoiler]zdrada[/spoiler], to on miał tą drogę bohatera, miał faktycznie cel, już to samo mówienie, jak to on miał przerosnąć Kirito brzmiało strasznie. Postacie kobiece za to autor buduje z pewnego schematu, “są twarde, potrafią walczyć, skopią dupsko każdemu facetowi, no i prawe…” ale Kirito musi być lepszy! Jeśli nie zostanie to pokazane to takie mrugnięcie w stronę widza, dobra, są lepsze w gotowaniu, coś Kirito tej płci żeńskiej zostawił. No i nie potrafiłem kupić tych gadek o “jestem dziewczyną mam gorzej” bo jakoś Alice byłą bardzo wysoko a [spoiler]sam administrator była kobietą a i tak jedna z wcześniejszych się pruła o “dyskryminacji”, w tym universum, gdzie pierwszym mieczem jest kobieta i szefem reżimu też jest kobieta… nie kupuje tego.[/spoiler] To ta wisienka której u autora najbardziej nie lubię, niby autor pisze bohaterki silne, ale muszą być gorsze od Kirito. Alice nie mogła się wykazać w żaden sposób! [spoiler]A chciałem rozpierdzielu z nią, może później będzie ale, ile się będzie różnić od Asuny?… [/spoiler] [spoiler]Sama akcja z drogą na szczyt zamku przypominała trochę wierze z SAO i na początku wyglądało to fajnie, ale szybko zrobiło się przegadane a postacie pojawiające się nie wiele mnie interesowały. Pojawia się coś nowego, taki “błazen”, który to pojawia się znikąd jest pokonany od tak… chociaż to on ostatecznie rozwala antagonistkę.[/spoiler] Same walki trwają moment, wymiana paru ciosów, za to dyskusje które im towarzyszą zabijają napięcie, szczególnie to widać na końcu, gdzie przez kilka odcinków gadali z [spoiler]administratorką, zamiast ją poprostu kropnąć, to mi się nigdy nie podobało…[/spoiler] Zaczęło mi towarzyszyć uczucie, że seria pisana w biegu, co autorowi akurat do głowy przyjdzie. Wróg ostateczny to taka, “jest zła bo jest zła”. Tyle. No i [spoiler]ciągle nago, pewnie Kirito walczył trzema mieczami przeciw niej, w końcu… Może jeszcze na tym szczycie jak paradowała to mogło o niej coś mówić, że manipuluje ciałem przykładowo, ale potem, dla uciechy oka, lub dla uciechy autora. [/spoiler] Dużo pisano o tym, że będzie to sezon najwyższych lotów, ale moim zdaniem nie był taki dobry, a wręcz przeciwnie, narracja jest rozciągnięta i przegadana, świat mało angażujący, może ogół historii jako tako, ale to wciąż są tylko domysły co może być, i próba naprawienia tych nieszczęsnych pobudek głównego złego który zniewolił tylu graczy w SAO. [spoiler]Zakończenie historii Alice i Eugeo, była nawet zaskakująca i dobrze zrobiona, aczkolwiek, gdyby autor tak nie umniejszał znaczenia Eugeo byłaby znacznie lepsza.[/spoiler] Kreska była świetna, muzyka również… marnie wypada historia i postacie. I pewnie będę zminusowany za to co napisałem, ale SAO:A miało całkiem ciekawy zamysł, ale wykonanie zawodzi na całej linii, na plus to, że tym razem nie ma żadnego haremu. 5/10.